Van wever tot verver en van wagenmaker tot slager: hier in het zogeheten ‘tuindorp’ Scholtenenk vond je decennialang de mensen met twee rechterhanden. De makers, de werkers, de vaklieden! Velen werkten bij de Batavier, de Tricot of in een coöperatiewinkel als bakker of slager. Ik niet, hoor. Ik was een vrijbuiter. Een ketellapper die hier en daar klusjes oppakte: pannetje repareren, keukengereitje klaarmaken voor een tweede ronde - dat werk.

Zodra ik hoorde over de plannen van de Volkshuisvesting, zo rond 1918, zag ik mijn kans schoon: woningen voor kleine lieden met eigen tuintjes, opdat ze in hun eigen onderhoud konden voorzien. Zo bleven de lonen laag en hadden de mensen toch iedere avond eten in de pan. En waar kan een ketellapper nou beter terecht, dan tussen het gewone volk dat de kost verdient in het textiel en op het spoor? Zij laten hun keukengerei tenminste nog graag oplappen, in plaats van naar de koperslager te gaan voor een nieuwe exemplaar.

Met mijn lap, mijn tin en een vlotte babbel regelde ik een woning voor vaklieden met een bescheiden inkomen, van het kleinste type. Wat dat moest kosten, vraagt u? Toch ruim 2 gulden 50 per week. Kon je nog 60 cent extra missen, dan kreeg je er een schuurtje bij om het tuingereedschap en je knollen en rapen in op te slaan. Moest je wel oppassen dat er geen baldadigheid ontstond; zo nu en dan wilde de jeugd nog wel eens groene zeep op het houtwerk smeren. Kort heb ik overwogen mijn lap en tin in te ruilen voor wat timmermansgereedschap, maar helaas: daarvan woonden er al twee in de Scholtenenk. Alleen maar rechterhanden, ziet u?

- Theodorus te Brake -